Hætt öllu nema að dansa

 Ég gerði mér ekki almennilega grein fyrir því að ég væri með aldurinn minn á heilanum fyrr í seinustu viku. Þá lagði ég af stað í ferðalag með gen z að fallegasta fossi veraldar, í skipulagðri ferð fyrir skiptinema í Buenos Aires þar sem hvorki var gert ráð fyrir svefni né öryggisbeltum. Rútuferðin tók kannski sólarhring og um kvöldið var slegið til veislu á þjóðveginum með standandi balli á annari hæð í blárri rútu sem brunaði þvert yfir Argentínu í átt að landamærum Paragvæ og Brasilíu. En fyrst vildu leiðsögumennirnir hrista hópinn saman og báðu því hvern og einn um að taka til máls í öndvegi rútunnar til þess að kynna sig, segja aldur, nám og svo lit: Grænn þýddi á lausu, gulur var óviss eða sæmilega á lausu og rauður var closed for business. Það voru fimm rútur í ferðalaginu og ég hafði asnast inn í ranga rútu þar sem ég þekkti engan. Ég átti því smá erfitt með að standa í báðar lappirnar og segja: „Hæ ég er þrjátíu ára fráskilin kisumamma“. Þannig ég nýtti bara undrunarópin sem heyrðust þegar ég sagði „frá Íslandi“ og skautaði yfir rest nema hvíslaði held ég „ritlist-græn“. En til að gera langa sögu stutta eignaðist ég ótal vini en enga elskhuga því það var súsem ekki planið (eða allavega ekki mestmegnis af ferðinni). Ég hitti reyndar tvo apa sem mig langaði að ættleiða og skjaldböku og fiðrildi og svona dýr sem eru eins og þvottabirnir nema með skordýraætumunn sem þau nota aðallega til þess að opna bakpoka fávísra ferðamanna og stela samlokum, snakki eða öðru ætilegu.

Gleymdi öllu í úðanum

En svo, þegar líða fór á ferðina þegar fossarnir fóru að gefa okkur ofbirtu í augun fór þetta að spyrjast út. Einn og einn eða ein og ein spurðu kannski hvað ég væri lærð og hvers vegna ég talaði svona ágæta spænsku og svo fóru svo að telja á fingrum sér hve mörg ár ég hefði þurft í þessi ævintýri og ég svaraði þá kannski „Tuttugu og níu". Undurunarhrópin urðu enn hærri en áður. Enginn hafði hitt Íslending, hvað þá gamlan Íslending, þetta voru upphaflega ekki mín orð. „Blessuð vertu þú lítur ekki út fyrir að svona gömul, virðist ekki vera árinu eldri en 24,“ sögðu einhverjir, sem ég tók sem hrósi. En á landamærunum Paragvæ, Brasilíu og Argentínu, við Iguazú ánna, sem þýða mætti úr frummáli svæðisins, Guaraní, sem Stóra vatn, fór þetta allt að renna af mér. Það gerðist þó endanlega þegar ég baðaði mig í úðanum af Iguazú fossunum. Þá gleymdi ég hvað aldur var.

Lítið peð í stórum heimi.

Eins og soðið spaghettí

Frá því ég steig fæti inn í skólann í Buenos Aires, í lok júlí, fékk ég aldur á heilann (án þess að taka beint eftir því). Ég var auðvitað lang lang elst og varð staðráðin í því að eignast vini á mínu „reki“. Þess vegna hitti ekkert nema leiðinlega menn af Tinder og flutti inn í myglaða íbúð. Og þó mér þyki ótrúlega gott að vera ein, eyða heilu dögunum, vikunum jafnvel, með sjálfri mér er það ekki hollt til lengdar. Eins og stjörnuspekiappið Co-star orðaði svo vel: Too much self-care is selfishness, eða eitthvað álíka. Að halda að ég sé svo gömul og þroskuð og mikið intellectual að það sé nóg fyrir mig fara ein í göngutúra að sitja á kaffihúsum allan liðlangan daginn og lesa og skrifa er mest boring hugmynd sem ég hef nokkurn tíman heyrt, næstum því jafn boring og hugmyndin um dagvinnu, húsnæðislán og lífsgæðakapphlaup í landi sem telur ógeðslega fáa íbúa.

Og þegar ég var komin á endastöð, að Iguazú fossunum, stærstu fossum í heimi, eftir tuttugu tíma rútuferð inn í miðjan frumskóg þar sem jagúarar og allskonar dýr reyna að lifa þetta blessaða gæðakapplhaup mannkynsins af, starði ég (í gegnum þyrpingu af ferðamönnum) á beljandi strauminn og allar hugsanir og áhyggjur urðu agnarsmáar í samanburði aflið. Allt varð svo fjarstæðukennt að ég er enn ekki hundrað prósent viss um að ég hafi ekki ratað inn í senu úr Inception og muni vakna eftir nokkra tíma í rúminu mínu í Vesturbænum og Piparsotur, kötturinn minn, mjálmi framan í mig því ég gleymdi að gefa honum blautmat í gær. En ef þessi heimur, sem ég er núna í, er ekta, fór ég síðan á spíttbáti upp að fossunum og fékk úðann allan yfir mig, öskraði úr mér lungun og aldursfordómana og allt þetta praktíska bull sem stjórnar hausnum svo oft og losaði mig líka við þessa hlekki sem fást stundum við að búa í agnarsmáu samfélagi. Ég elska samt agnarsmáa samfélagið á eyjunni okkar mest af öllu og Piparost og alla þar (ekki alveg alla kannski), en þetta persónulega frelsi sem fæst við að verða lítið peð í ógnarstóru landi er ómetanlegt. Í bátsferðinni kölluðu heimamenn þessa úrhellingu endurskírn og ég get alveg tekið undir það. Líkaminn varð allur léttari á sér, eins og eitthvað guðlegt hefði klappað mér á kollinn, kroppurinn varð svolítið eins og soðið spaghettí (fékk líka ögn vott af sólsting). Ég dansaði fram á nótt, kvöld eftir kvöld með ungu og æðislegu vinum mínum, dansaði við reggeaton eða barchata eða whatever og vaknaði svo klukkan hálfsjö til þess að borða morgunmat, fá mér kaffi og fara í göngutúr í þjóðgarðinum. Ég þurfti svo sem ekki lengur á kaffi að halda.

Love my life

Hins vegar, þegar ég kom heim, til Buenos Aires, svaf ég í sirka tvo sólarhringa og núna var ég að vakna. Mig dreymdi svo mikið og raunveruleikinn var svo draumkenndur að ég er ekki alveg viss hvað tilheyrði hvaða heimi (ég tók samt engin ofskynjunarlyf eða svoleiðis). 

Myndir eru þó sönnunargagn, er það ekki?

Allavega, niðurstaðan er að nú ætla ég bara að hætta öllu sem er boring, hanga með hverjum sem er sem kann að hlægja og bara dansa, dansa og dansa og bánsa niður götur Buenos Aires, alveg þar til að því kemur að ég bánsi aftur til Íslands.

Vonandi held ég áfram að dansa í því lífi líka.

xxx

Heidy

p.s.

Er living my best life

Stund milli dansspora.