Eurohippar eru óþolandi

-
Undanfarið hef ég verið í bréfaskriftum við argentínska embættismenn, fundað við þá í gegnum fjarskiptabúnað, sent þeim vegabréfið mitt í umslagi og sannfært þá um að líkamsleifar mínar verði tryggt far aftur heim (ef allt fer á vesta veg). 

Í fámennu landi eins og á Íslandi er kannski erfitt að skilja nauðsyn þessa trygginga. En einu sinni bjó ég í stórborg (svona megaborg með yfir 20 milljónum) og þess vegna skil ég áhyggjurnar. Þegar ég bjó þar fór vinkona mín nefnilega á deit með læknanema sem tók hana í kynnisferð um háskólasvæðið. Neminn sagði henni að loka augunum, leiddi hana um mannlausa læknabygginguna þangað til þær komu inn í svalt herbergi. Þá setti læknaneminn hendi vinkonu minnar á eitthvað ískalt og strekkt. Hún hrökk við og hrópaði. Þegar hún opnaði augun hafði hendinni verið komið fyrir á líki. Og inni í svala rýminu voru fleiri lík, lík sem áttu hvorki nöfn né samastað svo borgaryfirvöld höfðu gefið læknanemum þau. Gjöf í þágu vísindanna. Deitin urðu ekki fleiri en borgaryfirvöld þar í landi eru víst enn að kljást við þetta vandamál; líkamsleifar sem hvergi eiga grafreit.

Já, ef ég væri Argentína myndi ég passa vel upp á þetta. Sérstaklega myndi ég krefjast þess að ungir Evrópubúar tryggðu sig. Þeir hugsa yfirleitt ekki út fyrir augnablikið, allavega ekki eurohippar, þið vitið, svona fáklæddir forréttindahippar með flækjur í hárinu og yfirvegað yfirbragð. Þetta er algeng tengund í heitari löndum og raunar á hostelum út um allan heim. Ég var til dæmis á festivali á Spáni um daginn þar sem allt var morandi í tegundinni, þeir vögguðu hausunum fram og til baka í takt við einhverja tónlist eins og þeir tækju ekki eftir skaðlegustu hitabylgju í nútímasögu Evrópu! Stemningin var þess háttar að heilastarfsemi fæstra virkaði vel og flestir virtust við það að bráðna saman við gangstéttina. Þá fór ég að velta þessu fyrir mér, sjá fyrir mér kirkjugarðana á Spáni yfirfulla af ótryggðum líkamsleifum, satt best að segja varð ég ögn áhyggjufull. Þess vegna reyndi ég að aðstoða þrjá eða fjóra síðhærða menn sem brostu til mín með því að benda þeim á tryggingamöguleika en þeir svöruðu mér bara: Lifðu í mómentinu eða Engar áhyggjur beibí. 

Ekki gott. Eurohippar eru óþolandi. Og núna er ég að verða þannig. Forréttindalistnemi með ljósa lokka og flugmiða aðra leið til Suður-Ameríku. Plön um að lifa bara í mómentinu (beibí). Þess vegna sagði ég auðvitað Ekkert mál í hverju einasta bréfi til argentínsku embættismannana, tryggði líkamsleifarnar mínar og gerði allt sem þeir sögð mér að gera. 

En jæja nú er komið að þessu. Ég er búin að bóka gistingu fyrstu dagana (bæði í Montreal og Buenos Aires) og svo ætla ég í skóla. Já, ég er nefnilega á leiðinni í skipitnám í bókmenntum eða ritlist (ekki viss) til Universidad de Salvador í Buenos Aires.

Spennó.

xxx

Heiða

P.s.
Ég vona auðvitað að allt fari á besta veg, að líkaminn minn verði ekki að leifum og að hárið mitt endi ekki flækt saman í þykka óleysanlega lokka (en aldrei að vita).
 


Location: Buenos Aires, Argentina

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Ísköld dúnsæng og Buenos Aires er fölnað í fortíðina

-
Image
Ísköld vindgola og bráðnandi jöklar. Lúpínur eru illgresi og fuglasöngur heldur fyrir mér vöku undir dúnsæng í skála fullum af kojum. Í þjóðgarðinum Nahuel Huapi leynast puma kettir og við jökulklætt eldfjallið renna óteljandi gruggugar sprænur meðfram gljúfrum með gúmmíbátum og farfuglum með grænar, brúnar og bleikar bringur. Langir stilkar marglita lúpína skjóta niður rótum meðfram ám og brúm þar sem flugustangir dansa í höndunum á heimamönnum og það er silungur í kvöldmat og ég er komin aftur suður á boginn þar sem beljurnar mæta mér á þjóðveginum og lungun fyllast af fersku lofti og augun af slípuðum perlum. h Hér er ég best geymd. Bless bless Buenos  Buenos Aires er byrjuð að fölna inn í fortíðina og óteljandi fjallstindar eru orðnir að fasta. Áður hét þessi hjartastaður minn Vuriloche sem þýðir á Mapuche: Fólk sem er umvafið fjöllum. Mapuche fólkið laggði fyrir löngu síðan undir sig landið sem tilheyrir núna bæði argentínsku og sílesku Patagóníu en svo tók spænska tungan völd...
Read more

Töfrar lífsins

-
Image
Blessunarlega var símanum mínum rænt þarsíðustu helgi svo ég gat ekki auðkennt mig með rafrænu skilríki til þess að sækja um listamannalaun, ég gat ekki heldur fylgst með gangi tímans og gekk þess vegna bara út í buskann með niðinn í götunni í eyrunum. Engin tónlist, engar fullkomnar fjölskyldur á samfélagsmiðlum og ekkert annað prump til að ýta undir óraunhæfar væntingar til lífsins. Örfáum mínútum eftir ránið. Ég settist á kaffihús skammt frá heimilinu mínu sem var fullt af fólki og dagblöðum, pantaði mér rótsterkt espresso með media luna og fletti yfir ótal umfjallanir um forsætisráðherrann, Cristinu Kirchner. Aumingja konan var vægast sagt rökkuð niður í gröfina en ég hugsaði fallega til hennar. Sérstaklega eftir að hafa orðið fyrir ráninu var ég henni þakklát, það jafnast nefnilega ekkert á við nýpressaða peninga. Þegar ég sæki mér seðla (í gegnum Western Union) líður mér eins ég sé komin aftur í sjöunda bekk og byrjuð að bera út Fréttablaðið. Marglita blekið er næstum því enn bla...
Read more

Buenos Aires er best

-
Image
Fyrir stuttu (fimm dögum) flutti ég til Argentínu. Ferðalagið hófst á hádramatískan hátt þegar ég gerði mér grein fyrir að ég hefði ekki sótt um túristavisa til þess að mega millilenda í Kanada. Ég hló hysterískum hlátri á Leifsstöð og starði á mömmu mína sem hafði keyrt mig til að kveðja og svo spurði ég hvort ég mætti fá far aftur heim og hún sagði Já. Flugfélagið hló líka og gaf mér nýtt flug sólarhring síðar (endurgjaldslaust) og sagði Afsakið að þú sóttir ekki um visa. Daginn eftir gekk allt eins og í sögu, því ég hafði keypt dýrt flug og þess vegna vildi flugfélagið bara gefa mér meira og meira. Ég lagði semsagt af stað út í heim, með nýja miða, eins og ekkert hefði í skorist, ældi reyndar þrisvar í flugvélinni á leiðinni til Toronto en fékk mér svo nudd á flugvellinum í Montreal og embanada í São Paulo. Þega ég komst loks á áfangastað, á flugvöllinn í Buenos Aires, skammaði ég sjálfa mig fyrir að hafa ekki lagt nógu mikinn pening fyrir til þess að geta áhyggjulaus keypt mér Ray...
Read more